Tsjechie.nl - Op avontuur in zuid-moravie

Reeds vele jaren brengen wij de zomervakantie door in het noordelijk deel van Spanje grotendeels hoog in de bergen. Wij reizen bij voorkeur met eigen vervoer en verblijven graag in hotels. Het vorige jaar echter hebben wij middels internet een particulier huis gehuurd in Baskenland. Dat is ons buitengewoon goed bevallen en was aanleiding om dat dit jaar te herhalen.

Om diverse redenen waren we echter van mening, dat het maar eens een ander land dan Spanje moest worden. Daar wij regelmatig goede berichten over het huren van een woning in Tsjechië hadden gehoord zijn we in november via internet gaan zoeken naar een verblijfplaats die voldeed aan onze wensen. Omdat we ook een aantal dagen naar Wenen wilden hebben we gekozen voor Moravië met name de omgeving van Brno.

Zonder al teveel moeite hadden wij in korte tijd een enorme hoeveelheid mogelijkheden bij elkaar gesurft. Een nadeel van een dergelijk aanbod is dat het kiezen erg moeilijk wordt. We hebben toen een aantal voorwaarden opgesteld waaraan de woning moest voeldoen, zoals ligging, nabijheid winkels etc. Hierdoor konden we de selectie tot vijf locaties terugbrengen die aan onze wensen voldeden en bij navraag ook in onze vakantieperiode, helaas hoogseizoen, beschikbaar waren.

Wij hebben inmiddels ook de ervaring, dat je er vroeg moet bijzijn als je iets wilt reserveren en kropen op 8 januari, nadat we terug waren van onze wintervakantie, achter de computer om een van de vijf te gaan boeken.
Jammer, alle vijf locaties inmiddels niet meer beschikbaar. Hieruit blijkt, dat niet alleen voor de Costa del Sol ver van tevoren moet worden geboekt.

Daar we dachten de mogelijkheden van de woningen goed te hebben onderzocht was daarin verder zoeken geen optie meer. Omdat we toch naar Tsjechië wilden kwamen we na enig speurwerk op een site van een hotel in Lednice een plaats op enige afstand van de grens met Oostenrijk. Helaas kregen we wel een aanbieding maar ondanks herhaalde verzoeken geen bevestiging van onze boeking. Wij vonden dat een te groot risico en hebben toen onze boeking geannuleerd. Uiteindelijk vonden we de site van een hotel in Drnholec niet ver van Brno en na enkele vriendelijke e-mails hadden wij in februari de bevestiging van twee weken verblijf in hotel Drnholec binnen.

Hiermee kon de voorbereiding op een vakantie in een land en met een taal die voor ons volstrekt onbekend waren beginnen. Zowel via internet als de gebruikelijke kanalen bleek er echter meer dan voldoende informatie te verkrijgen.

Na een gezellige en rustige driedaagse reis naar en een vijfdaags verblijf in een turbulente maar fascinerende stad als Wenen keken we uit naar ons kleine, vast en zeker rustige, dorpje in het zuiden van Moravië. Drnholec heeft circa 1700 inwoners die afhankelijk zijn van de landbouw, hoofdzakelijk akkerbouw en de wijnbouw.

Daar wij slechts een gering aantal kilometers moesten rijden hadden besloten in ieder geval niet via de snelweg te rijden maar een zo toeristisch mogelijke route te kiezen. Wij hadden prachtig weer dus was het een plezier om door een licht glooiend landschap te rijden met opvallend veel vlaktes met graan maar ook zonnebloemen en maar weinig bos. Om de zoveel kilometer een leuk dorp met altijd wel een mogelijkheid om iets te bezichtigen en zonodig iets drinken of te eten. Het lijkt of zelfs het kleinste dorp een "grote" kerk heeft.

De vakantie in Moravië

De eerste dag
Op een gegeven moment moesten wij op een tweebaansweg stoppen achter een vrachtwagen die zelf ook stilstond achter meerdere auto's Zeker een kruising met een stoplicht, wij hadden vanuit onze auto geen overzicht en konden de kop van de rij niet zien. Dus afwachten hoewel dat wel wat lang ging duren en er maar geen beweging in de rij kwam.

Het viel ons op dat we door een aantal personenauto's werden ingehaald. Ongeduldige mensen die niet beseften hoe gevaarlijk ze deden! Toen dat echter regelmatig gebeurde en er geen tegenliggers aankwamen gingen wij toch maar eens kijken wat er nou aan de hand was. Een lange rij van vrachtwagens zover als we konden zien.

Opeens drong het tot ons door, dat we waarschijnlijk al bij de grens waren en de vrachtwagens stonden te wachten op afhandeling bij de douane. Dan merk je opeens weer wat het betekent dat een land niet bij de EU behoort! Na een toch wel griezelige rit op de linker baan kregen we de grens in zicht en konden we aansluiten bij een aanmerkelijk kortere rij personenauto's die voor de grens stond te wachten. Passen in aanslag en wachten tot we bij een aantal nors kijkende heren en dames kwamen die zeer nadrukkelijk alles controleerden. Iets wat wij bij bezoeken aan EU landen niet gewend meer waren en ondertussen al hadden vergeten hoe dat vroeger ook bij ons was.

En dan ben je ineens in Tsjechië. Niet dat het nu onmiddellijk aan de andere kant van die denkbeeldige lijn nou zo verschrikkelijk anders was maar toch. Je merk dat je in een echt ander land bent al was het maar door de taal. Al die namen met alleen medeklinkers, niet om uit te spreken. Hoewel wij gewend zijn aan verblijf in het buitenland en in een aantal talen aardig onze weg weten te vinden is voor ons Tsjechië een verloren zaak. We konden ons opeens voorstellen hoe mensen zich voelen die in Frankrijk op vakantie gaan en niets van de franse taal snappen! Iets wat we altijd maar overdreven vonden.

Eenmaal aangekomen in Drnholec hadden we al snel het hotel gelegen aan het dorpsplein met pestzuil en waterput gevonden. Een prachtig pand uit de 18e eeuw waarvan we de oorspronkelijke functie niet hebben kunnen achterhalen. In de communistische periode was het een verzamelgebouw van enkele bedrijfjes. In 1990 gekocht door een voormalige hotellier uit Engeland en zijn partner een bedrijfsleidster van een hotel in Duitsland. Niet zonder problemen na circa 5 jaar omgetoverd tot een hotel met 10 kamers, een bar in pub-stijl en een restaurant voor circa 50 personen met een moderne keuken die tot ongelooflijke dingen in staat bleek te zijn maar daarover later meer.

Hij, een al wat oudere slimme Engelsman die naar mate het aantal glaasjes rode wijn toenam steeds slimmere oogjes kreeg. Zij, een wat minder oudere verstandige en zakelijke maar zeer aardige Tsjechische vrouw die het hotel rustig maar zeer nadrukkelijk runde. Samen vormde zij een apart stel maar slagen er in voor de gasten waaronder veel bewoners uit de ruime omgeving een gezellige en ongedwongen sfeer te scheppen. Ondanks dat de slimme Engelsman nog steeds geen woord Tsjechisch spreekt en daar blijkbaar helemaal niet mee zit.

Na het uitladen van de valiezen de auto op een ruime afsluitbare parkeerplaats achter het hotel geparkeerd en neergestreken op het terras aan de voorzijde bestaande uit enkele tafeltjes en stoelen en een zeer grote parasol. En toen in rap tempo de pinten door een struise serveerster van het zigeunertype, maar daarover later meer of nee toch maar niet want er is nog een hele vakantie te gaan, toen kon het Zwitserlevengevoel binnenstromen. Het was een werkelijk verrukkelijke zomeravond die we afsloten met een wat laat bezoek aan het restaurant.

Het restaurant in warme rode tinten (over smaak valt niet te twisten) was gezellig ingericht met ruime plaatsen aan netjes gedekte tafels, goede stoelen en een gezellige sfeerverlichting. Grote openslaande ramen voorzien van horren vormde een prima verkoelende verbinding met buiten. Hoewel de mogelijkheid bestond hebben wij nooit buiten gegeten. En nu komt het dachten we want als echte smikkelaars wisten we absoluut niet wat we op culinair gebied in Tsjechië konden verwachten. Onze studie vooraf had de informatie opgeleverd, die niet verder kwam dan een op Duitsland/Oostenrijk lijkende keuken. Nachtmerries van braadworsten hadden we dan ook al in de voorafgaande tijd in ruime mate gehad.

Toen we de menukaart inkeken vielen we zowat van onze stoel van verbazing. Een scala van mogelijkheden in voorgerechten, warm en koud. Hoofdgerechten, vlees, vis en plaatselijke specialiteiten en natuurlijk de heerlijkste toetjes. Helaas geen kaas. Volgens het management eten de Tsjechen geen kaas en lijken de lokale soorten allemaal op elkaar. De wijnkaart gaf buiten een paar Franse wijnen een zeer ruime keus in Moravische wijnen en uiteraard een ruime keus uit open wijnen en andere dranken. Een kaart alleen zegt natuurlijk niet zoveel. Maar wij hebben hem uitbundig getest en we moeten bekennen, dat het niet gelukt is er iets in te ontdekken wat niet bijzonder smakelijk was. Alles in prima kwaliteit en in hoeveelheden waarvan Van der Valk rode wangen zou krijgen. De Tsjechen blijken grote eters te zijn en bovendien snelle, zodat wij al snel hebben gevraagd met alles wat te matigen.

Na het bijzonder smakelijke diner nog even een kopje uitstekende koffie in de Pub. Een gezellige bar met krukken en langs de wanden banken met tafeltjes en taboeretten. Achter de barman of -vrouw, u weet wel die ja, een overzicht op een ruime keus uit alle dranken die je maar bedenken kunt. In de bar tref je meestal plaatselijke mensen aan die iets komen eten of zomaar een drankje drinken. De echte cafégangers tref je er in principe niet aan.  Voor het slapen gaan vinden we het prettig nog een niet te lange wandeling te maken en dus ook in Drnholec.

Doodse stilte en pikdonker. We moeten bekennen dat we toch wel hadden opgemerkt dat het wat minder welvarend uitzag dan we in het westen gewend waren en we zeker in voorgaande dagen hadden ervaren in het luxe en zeer dure Wenen. Hierdoor vonden we het niet zo gek, dat er totaal geen openbare verlichting was. Het moet ten slotte allemaal betaald worden. Achteraf bleek, dat na slecht weer in de periode voor onze aankomst een storing was opgetreden in de stroomvoorziening die na drie dagen weer verholpen was!

Wat een dergelijke duisternis gecombineerd met een redelijk schone lucht voor een effect heeft op het zicht op de sterrenhemel is met geen pen te beschrijven. We kregen er geen genoeg van en met kramp in onze nek zijn we uiteindelijk toch maar naar de kamer gegaan. We hadden een van de vier kamers gelegen aan de voorzijde van de eerste verdieping. Twee lagen aan de achterzijde van het gebouw en de overige vier in een aanbouw op de begane grond aan de achterzijde.

De kamers waren ruim van afmeting met grote openslaande ramen waarvan een voorzien van een hor. De kamer was ouderwets hoog wat een extra ruimtelijk effect had. De badkamer was wat aan de krappe kant en de watervoorziening met name de warme deed ons nog wel eens terugdenken aan vakanties in Spanje in een inmiddels ver verleden. De inrichting was ruim bemeten en maakte een aangenaam verblijf op de kamer goed mogelijk. Geen minibar maar personeel wat alles wilde doen om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.

Heerlijk slapen in de doodse stilte van de avond met open ramen want de hor hield de eventuele muggen buiten. Opgeschrikt door een hels kabaal zaten we zo rond een uur of zes rechtop in ons bed. Nu wonen wij onder de rook van Luchthaven Amsterdam dus waren we wel wat gewent maar dit sloeg alles. Wat bleek, het was oogsttijd en de eerste, let wel de eerste en zeker niet de laatste dorsmachine met gigantische afmetingen kwam door de straat op weg naar de akkers om te maaien en het graan te dorsen!!

Om zeven uur vond de koster van de aan het plein gelegen kerk blijkbaar dat nu echt iedereen moest opstaan om naar de kerk te gaan of gezien de reeds gepasseerde machines aan de slag te gaan en begon met niet te stuiten enthousiasme de kerkklok te luiden. Deze eerste dag kwam er in ieder geval van uitslapen niet veel terecht.

Nu zijn wij geen echte langslapers maar we vroegen ons toch wel af of dit twee weken was vol te houden. Na ampele overwegingen vonden we toch, dat gezien de geboden kwaliteit in relatie tot de zeer lage prijs we het moesten proberen. En zeker het vinden van een alternatieve locatie leek ons geen leuk vooruitzicht. Achteraf gezien hebben we daar geen spijt van hoewel we het na twee weken wel genoeg vonden. Sommige gasten die ook geen genoegen wilde nemen met een kamer aan de achterzijde vertrokken vanwege het lawaai in de morgen. Het ontbijt en de heerlijke zon maakte eigenlijk alles weer goed. Continental maar als je wat anders wilde hoefde je het maar te zeggen.

Tijdens onze vakanties wandelen wij veel, klimmen berg en proberen nota te nemen van de cultuur van het land waar we te gast zijn. Gezien de taal hadden wij wat het laatste punt betreft niet zoveel vertrouwen in de mogelijkheden. In het gebied waar wij waren was veel informatie, detailkaarten en perfect aangegeven wandel en fietsroutes voorhanden. Opvallend was dat op veel plaatsen alleen de Tsjechische taal werd gebruikt voor verwijzingen of nadere uitleg.

Wij zaten soms met de handen in het haar omdat we er niet uit kwamen. Het zou een goede zaak zijn als men zich dat bewust werd en meer zou doen voor het toenemende aantal toeristen. We hebben aan rondleidingen deelgenomen waar wel gevraagd werd of we de taal verstonden maar waar vervolgens totaal geen rekening mee werd gehouden en wij gedeeltelijk voor Piet Snot meeliepen. Dit was beslist niet overal zo. Er waren bijvoorbeeld musea waar de tekst van de gids op schrift in meerdere talen beschikbaar was.

De tweede dag
Omdat het zondag was hadden we voor wat betreft de machines weinig maar voor wat betreft de koster nog wel enige hoop dat dat maandag over zou zijn. Nu dat bleek achteraf ijdele hoop.

De eerste volle dag op de uiteindelijke plaats van bestemming toch maar rustig aan gedaan en een bezoek gebracht aan het 50 km noordelijker gelegen Brno (bruin) tegenwoordig de hoofdstad van Moravië. In de verwachting, dat het op zondag in zo'n grote stad wellicht wat rustiger zou zijn, hadden wij dit bezoek bewust zo gepland. Dat bleek achteraf niet zo'n goed idee. Alles gesloten en bijzonder weinig mensen op straat wat het geheel een beetje trieste rust gaf. Toch aan de hand van een door het Tsjechische toeristen informatiebureau verkregen rondleiding een zeer interessante stadswandeling gemaakt.

Het is een goede zaak te ontdekken dat er nog erg veel over is van oorspronkelijke gebouwen met een aantal zeer fraaie gevels uit diverse stijlperioden. Barok liefhebbers kunnen hun hart ophalen. Dat deze ook in rap tempo worden gerenoveerd beloofd voor de toekomst veel goeds. Ons sprak een paar prachtige Art Nouveau gevels het meeste aan. Jammer dat er nog steigers stonden voor gevels die we graag af hadden gezien. Dat daar dan ook (redelijk bescheiden) de naam van een bank op prijkt moet op de koop toe worden genomen. In ieder geval is daar gelukkig de Febo nog niet neergestreken. Wij zijn later op een werkdag nog een keer terug gegaan.

De tweede dag moest een dag worden waarop wij ons weer eens zouden inspannen. Liefst in de natuur en in een zo rustig mogelijke omgeving. Een van de reden, dat we voor Moravie hadden gekozen was omdat, we vanwege nog niet herstelde knie-problemen van een van ons een minder geaccidenteerd terrein wilden. Zodoende zouden we toch nog behoorlijke wandelingen kunnen maken.

De omgeving van Drnholec voldeed hier zeker aan. De enige "bergen" in de directe omgeving kon je op kilometers afstand zien liggen. Het waren een drietal aan elkaar geplakte toppen circa 550 meter hoger dan de omgeving. Als wij eenmaal op de plaats van bestemming zijn laten wij het liefst de auto staan en vertrekken te voet direct vanaf het hotel om een tocht te maken. De enige wandelroute die direct in Drnholec was op te pikken liep langs de rivier de Dyje. Een wandelpad op een dijk aan beide zijden van de rivier die uitmondt in een stuwmeer. We kozen ervoor die kant op te gaan omdat we reeds het meer en enkele daaraan gelegen dorpjes als een schitterend panorama hadden zien liggen en zeer benieuwd waren hoe dat van dichtbij zou zijn.

De rivier die bij een breedte van circa 25 m op de plaats waar wij hem oppikten naar het meer toe steeds breder werd, was een schitterend natuurgebied op zichzelf. Zoiets als de Biesbosch maar dan overzichtelijker. De dijk fungeert als een promenade die aan een kant uitzicht biedt op de omliggende wijngaarden gedrapeerd over een zacht glooiend landschap en aan de andere zijde op een watervlakte van enkele honderden meters breed. Waarschijnlijk op de meeste plaatsen niet dieper dan een meter en op vele plaatsen zo ondiep dat grote stukken boven water lagen met van die mooie rietsigaren die je bij ons nog maar zo weinig ziet. Hierdoor ontstaan moerasachtige eilandjes die plaats bieden aan grote hoeveelheden vogels in even zovele soorten. En hoewel we niet van die vogelwachters zijn waren we blij dat we een verrekijker bij ons hadden.

De rivier stopt op een dam die het water door middel van sluizen gedoseerd op het stuwmeer toelaat. Daardoor weinig doorstroming en rustig water wat de vogels wel fijn vinden maar bij hoge temperaturen veel algen veroorzaakt wat zwemmers zoals wij weer wat minder vinden.

Het van West naar Oost lopende meer in de vorm van een banaan wordt door dammen in drie stukken verdeeld en is in totaal circa 15 km lang en gemiddeld 2 km breed. Het meer is ontstaan door het dal van de Dyje op deze plaats onderwater te laten lopen. Aan de andere zijde stroomt de Dyje weer in zuidoostelijke richting weer verder. Je ziet dan ook, dat op sommige plaatsen eilandjes zijn ontstaan uit wat waarschijnlijk vroeger heuvels zijn geweest.

Op een ervan midden in het meer staat nog een prachtig kerkje. De noordzijde van het eerste deel van het meer bestaat uit een aantal aan elkaar gegroeide dorpjes en omdat de temperatuur reeds opgelopen was tot boven de 30C.en de zon aardig recht boven ons stond lusten we wel een kopje koffie.

Hoewel er een verkeersweg rond het hele meer loopt kozen we voor een pad dat tussen de bebouwing en het meer als een soort achterpad van de aanliggende woningen fungeerden. Het is prachtig om als een stel voyeurs in de achtertuinen, bouwsels en landjes met zomerhuisjes of wat doorvoor moest doorgaan te kunnen gluren. Geloof me in Nederland hebben we het zo slecht nog niet. Ik wil daarbij wel stellen dat ons een groot verschil in welvaart is opgevallen tussen de grote stad en de dorpen op het platteland.

Uiteindelijk kwamen we weer op de geasfalteerde verkeersweg zonder verkeer uit. De reden waarom er geen verkeer was werd al snel duidelijk. Op de weg een houten hutje en een slagboom. Links en rechts weiland en wijngaarden maar geen prikkeldraad en hekken of zo. Nu voel je je als Nederlander al gauw een sulletje als je voor een slagboom blijft staan als je er langs alle kanten gewoon omheen kunt. Maar goed, niemand zag het dus bleven we maar staan!

Gelukkig zat er een aardig meisje in het hokje (bij die temperatuur!) zij vertelde als we verder wilde wij een kaartje moesten kopen. We probeerden daarop uit te leggen dat we alleen maar over de volgens ons idee openbare weg naar het volgende dorp wilden lopen en ons afvroegen waarom we in godsnaam daarvoor een kaartje moesten kopen. Dat was omdat daar namelijk de ingang van de camping was!

Nu hadden we een rugzakje op de rug maar het moest zelfs haar zijn opgevallen dat wij er nou niet bepaald uitzagen als gepakt en gezakte potentiële campeurs voor haar camping. Wij kochten de kaartjes en het meisje verzekerde ons dat we aan de andere kant er weer uitkonden. We vervolgden onze weg langs een strook grasland dat in variërende breedte zich uitstrekte tot aan het meer. Op sommige plaatsen niet meer dan enkele tientallen meters breed.

Na verloop van tijd verschenen de eerste tenten en bouwsels op wielen, een soort prehistorische caravans, en liepen wij langs de camping enkele tientallen meters breed en kilometers lang. Veel dagjesmensen die lekker in het meer kwamen zwemmen en mooi gebruik konden maken van de faciliteiten van de camping. Na een klein uur lopen kwamen we bij de uitgang wat eigenlijk de ingang was en waren wij duidelijk door de achterdeur binnengekomen.

Hier waren ook de nodige recreatievoorzieningen en hebben we heerlijk op een terrasje kunnen uitrusten. Helaas hebben we hier ook kennis gemaakt met de beproefde methode om buitenlanders geld afhandig te maken. Namelijk gewoon alles wat ze bestellen tweemaal in rekening te brengen. Ook dan is het nog zo goedkoop, dat je toch niet in de gaten hebt dat je wordt opgelicht. En probeer het maar eens uit te leggen als je al hebt betaald en men kan je echt in geen enkele taal verstaan dan in het Tsjechies. En ondanks, dat ze dat bij de bestelling blijkbaar wel deden.

Over de dam in zuidelijke richting op de terugweg. De weg over de dam is circa 2,5 km lang waarop nogal hard gereden wordt. Om daarover ook te lopen was niet zo'n pretje maar het alternatief was wel erg ver om! De zuidkant van het meer is een grillige oever met een beboste en met riet begroeide strook land. Ook hier bleek langs het meer een wandelpad te lopen. Wat we van de andere oever af niet gezien hadden was, dat hier om de zoveel meter mensen een stukje terrein afgebakend hadden met daarop een tent of dergelijke en daar als wildkampeerders bivakkeerden.

Hoe ze daar met auto's en campers konden komen is ons nog steeds een raadsel. Uiteindelijk was het er heerlijk rustig en af en toe ook nog wat schaduw wat langzamerhand bij die hitte wel heerlijk was. Uiteindelijk kwamen we weer bij de dam. Hier was ook dorpje met een taveerne met een terras in de schaduw en even heerlijke koele dranken.

Om weer in Drnholec te komen moesten we langs de rivier weer terug en kozen er voor niet de extra 500 m over de dam te lopen om aan de andere zijde de zelfde weg terug te gaan. Helaas hadden we niet voorzien dat op dit laatste stuk van ongeveer 6 km geen enkele boom meer stond die ons wat schaduw kon geven! Vermoeid na een hele dag zon en 25 km lopen ploften we op het terras voor het hotel neer waar het Zwitserlevengevoel mij een heerlijk glas bier kwam brengen. We hadden weer een prima vakantiedag beleefd en zelfs nog een douche en een diner in ons favoriete restaurant in het vooruitzicht!

De derde dag
De derde dag moest een rustdag worden dus besloten we een bezoek te brengen aan Lednice ook gelegen aan de Dyje in zuidoostelijke richting. Het is het stadje waar we in eerste instantie een hotel wilden boeken. We waren benieuwd wat we hadden gemist. Het hotel was van de eerste Amerikaanse keten die in Tsjechië hotels opende. Zag er goed uit maar waren blij dat het niet door was gegaan.

Natuurlijk was dat niet echt de reden om naar Lednice te gaan. Dat was de estate van de familie Liechtenstein op het werkelijk prachtige landgoed. Het geheel staat op de Unesco world index of cultural and natural heritage en wordt het mooi gerestaureerd. Overigens is hiervan ook een goeie website. Hierdoor is er veel belangstelling van buitenlanders en is het op Z'n minst vreemd dat de rondleiding uitsluitend in het Tsjechiesch werd toegelicht. Wat je ziet maakt echter zo'n indruk dat je de uitleg niet echt mist. Plafonds, trappenhuizen en de wonderlijk goed bewaard gebleven huisraad, meubels en kunst uit de tijd dat het kasteel nog bewoond werd zijn zeer de moeite waard.

Op dit moment wordt de palmentuin gerestaureerd die in vol bedrijf de grootste verzameling orchideeën van Europa herbergt. Nu werden de duizenden ruitjes als schubben in dakpanvorm teruggelegd in de gerestaureerde stalen roeden en met stopverf vastgezet. Door de vorm ontstond er tussen de ruitjes een hele dunne spleet waardoor het niet kon inregenen maar wel kon ventileren. Het deed mijn bouwkundige hart goed weer eens zoveel vakmanschap maar vooral geduld te zien.

Ben zeer benieuwd wanneer de laatste zullen zijn teruggelegd en de tropische planten in enorme potten weer de winter kunnen weerstaan. Jammer dat dan de taal een barrière vormt om met de bouwvakkers over hun werk te praten. Het park is al even prachtig met eeuwen oude bomen waar je heerlijk kunt wandelen. Wij hebben veel bos gezien maar de eiken die hier stonden met gigantische afmetingen hadden we nog nooit gezien.

De wandeling naar de minaret aan het andere einde van het park loopt langs prachtige vijvers die speciaal zijn aangelegd voor het kweken van vissoorten als snoek en baars die vast op de menukaart van de bewoners stonden. Als je visliefhebber bent en niet op een graatje kijkt kun je je hart ophalen want deze soorten staan nog steeds in menig restaurant op de kaart. Voor mijzelf was de baars favoriet.

Eenmaal aangekomen bij de minaret, gebouwd uit nijd omdat de gemeente geen grond wilde verkopen voor een kerk, kun je er nog een schepje op doen door de toren te beklimmen. Vind je na deze inspanning de terugweg te lang dan kun je met een bootje of met paard en wagen weer terug. Wij hebben gekozen voor de paarden. Een mooie kar met plaats voor twee prachtige paarden, twaalf personen inclusief de koetsier met zijn leerling. Met stevige stap en soms in galop langs de andere kant van de meren terug naar het kasteel.

Tsjechische, Poolse en Nederlandse passagiers die elkaar niet verstonden maar door de gezichten van elkaar begrepen, dat niet alleen kinderen een ritje met een paard en wagen wel heel erg leuk vonden. Na een heerlijke rit van een klein half uur waren we weer terug bij het kasteel waar we vanaf een terras nog eens goed de gerestaureerde gevels en de Budweiser hebben bestudeerd. Lednice zelf lijkt een beetje op Volendam alleen niet zoveel mensen. Maar alles bij elkaar toch weer een interessant en heerlijk rustig dagvullend programma.

Op de terugweg enkele dorpen en stadjes bezocht maar daarvan waren de opgedane indrukken naar onze mening niet het vermeldden waard in dit verslag.